3.

Dziś będzie już ostatnia notatka na temat który jest w 1 i 2 poście. No to tak: aktualnie mam ptaka, a mianowicie ryżowca. Od początku chciałam go mieć. Teraz nie żałuje bo to cudowne ptaki :D.Rozpowszechnione w hodowlach całego świata ryżowce siwe są wdzięcznymi mieszkańcami klatek i wolier. Odporne, mało wymagające i łatwe do oswojenia, nie sprawiają problemów nawet początkującym hodowcom. Ryżowiec siwy (Lonchura oryzivora syn. Padda oryzivora) należy do jednej z najbardziej popularnych rodzin ptaków ozdobnych – astryldów (Estrildidae), które poza niewielkimi rozmiarami i często jaskrawym ubarwieniem, cechuje łatwość, z jaką rozmnażają się w niewoli i niewielkie wymagania hodowlane. Pochodzi z Indonezji, jednak uciekające z niewoli ptaki dały początek nowej populacji w Afryce Wschodniej, Azji Południowo-Wschodniej, Japonii i na Hawajach.Ryżowiec dochodzi do 14 cm długości ciała i 25 g wagi. Najczęściej spotykana w sprzedaży jest forma nominalna (dzika), którą charakteryzuje czarna głowa z białymi policzkami, masywny różowy dziób, popielaty grzbiet, różowo-szary brzuch, czarny ogon i białe podogonie. Dostępna w sprzedaży jest również odmiana biała (ptak ma śnieżnobiałe upierzenie, jasno różowy dziób i czarne oczy), szeki (białe ptaki z brązowymi, kremowymi lub szarymi plamami), albinotyczna (biała z czerwonymi oczami), płowa (ang. isabel – brązowe upierzenie, czerwone oczy, samiec ma ciemnobrązowy, a samica jasnobrązowy rysunek na głowie), srebrna (ang. opal – dominuje kolor szary, biały jest tylko brzuch i policzki). Czasem można spotkać się również z odmianą pastelową (różni się od dzikiej jedynie widocznym dymorfizmem płciowym związanym z jaśniejszym, czarno-szarym rysunkiem głowy u samicy), kremową (ang. opal isabel – kremowy z brązowym rysunkiem na głowie), oraz bardzo rzadką odmianą agatową (z ciemnym wierzchem i piersią, od której wyraźnie odcina się biały brzuch, u samca ciemniejszy, u samicy blady rysunek na głowie). Przy większości odmian rozróżnienie płci ryżowców nastręcza amatorom sporych problemów. Samce mają masywniejszy dziób, u podstawy szerszy (jakby napuchnięty), dziób samicy wydaje się dłuższy, węższy i ostrzej zakończony. Ponadto zwykle u samców karminowa obrączka oczna jest szersza i intensywniejszej barwy, jednakże jest to czynnik zależny od kondycji i wieku ptaka. Cechą niezawodną jest szczebiotliwe śpiewanie samca, samice jedynie poćwierkują (trochę jak wróble). Ptak ten świetnie nadaje się do hodowli klatkowej (minimalna 50 cm dł. x 40 cm wys. x 40 cm szer.) Jak u innych ptaków, klatka powinna być ustawiona w miejscu pozbawionym przeciągów, zacisznym, z dostępem światła słonecznego. Dno klatki wysypujemy piaskiem, dodatkowo niektórzy dają miseczkę z drobnym żwirem (kamyczki pomagają w trawieniu). W klatce powinny się też znaleźć żerdki i nieokorowane gałązki drzew owocowych. Ważna jest przestrzeń niezbędna ptakom do lotu, gdyż są bardzo energiczne i żywiołowe (uwaga! nie puszczać po pokoju ptaków świeżo nabytych – spłoszone mogłyby zrobić sobie krzywdę, ponadto bardzo ważne, by przestrzeń do lotu była zamknięta, a okna najlepiej zasłonięte np. firanką). W klatce poza karmnikiem i poidełkiem warto umieścić basenik z wodą, w którym ptaki mogłyby się kąpać.Prawidłowo zbilansowana i urozmaicona dieta pozwoli zachować ptaki w dobrym zdrowiu i kondycji. W codziennej diecie nie powinno zabraknąć ziarna (proso, kanar, niełuskany ryż, słonecznik, nasiona siemienia lnianego i sałaty – w sprzedaży dostępne są gotowe mieszanki dla astryldów), świeżej wody, źródła minerałów (sepia, kruszone muszle, skorupki jajek), oraz pokarmów mokrych (owoce, warzywa np. zielona fasolka, kukurydza, groszek, brokuły, marchew) i zielonki (szpinak, cykoria, sałata, kapusta pekińska, kiełki zbóż, a w sezonie letnim mniszek lekarski, gwiazdnica czy kłosy traw). Dietę urozmaicać można suszonymi kwiatami (w sprzedaży dostępne są mieszanki ziół dla gryzoni) i owocami. W okresie lęgowym należy podawać pokarmy zwierzęce (mieszankę jajeczną, twaróg, larwy mącznika, świerszcze) oraz preparat witaminowy.Podstawowym warunkiem udanej hodowli jest dobrze dobrana para. Ptaki takie często przebywają blisko siebie, nawzajem czyszczą piórka, są wobec siebie troskliwe. Para dobiera się na całe życie. Do rozrodu nadają się samce powyżej 10 miesiąca życia i samice powyżej 16 miesięcy. Jeżeli chcemy, aby przystąpiły do lęgów, należy powiesić budkę lęgową (17x16x20 cm). Niektórzy hodowcy zalecają oddzielić od siebie ptaki na dwa trzy tygodnie, co powinno zmotywować parę nieskorą do zalotów. Aby ptaki zaczęły przygotowywać gniazdo, na dnie klatki powinien się znaleźć materiał do jego budowy (siano, włókno kokosowe, chusteczki higieniczne, podarty niezadrukowany papier). Samica składa nawet do 8 jaj, które wysiadują na zmianę obydwoje rodzice przez dwa tygodnie. Młode ryżowce opuszczają gniazdo po miesiącu, ale jeszcze przez dwa tygodnie pozostają pod opieką rodziców. Później zaleca się je oddzielić, gdyż rodzice zaczną przeganiać i prześladować młode ptaki. Para nie powinna wyprowadzać więcej niż trzech lęgów w roku, gdyż mogłoby to nadmiernie osłabić samicę (należy zabrać budkę lęgową). Żyją około 12 lat, do 8 roku mogą przystępować do lęgów.Ryżowce mają żywy temperament, są wesołe i ciekawskie. Nowo sprowadzone ptaki mogą być początkowo płochliwe, jednak szybko przyzwyczajają się do nowego otoczenia i bez trudu można je oswoić, wystarczy tylko odrobina cierpliwości i spokoju. Mimo niewielkich rozmiarów świetnie nadają się dla dzieci.